مولا جان
این بار نیز از پس پنجره دلتنگی انتظار به سراغت آمده‌ام.
این بار نیز به امید بهار آمدنت، بغضهای فرو خورده زمستان را برایت می‌خوانم.
این بار نیز از تنهایی و سکوت وهم اور دوران غفلت به دامان مهرت پناهنده می‌شوم.

مولا جان
هر بار که برگ‌های زندگانی‌ام را بی‌تو سپری می‌کنم و بدون دیدار روی مهرت سر بر بالین شب می‌گزارم، در رویای وصالت سالهای درازی طی می‌کنم.
برای رسیدن به تو خیمه‌ها را یکایک سرک می‌کشم.
سراغ مادرت می‌گردم تا شکایت فراقت را برایش بگویم، تا شکایت غیبت هزار ساله‌ات را برایش بخوانم، تا از او بخواهم فرزندش را ندایی دهد تا چشمانم بیش از این در غروب حزن‌انگیز غفلت خواب نماند.

سیدی مولا
نگاه‌مان کن که چگونه صحراهای غربت را پابرهنه به دنبال بویی از تو می‌دویم.
نگاه‌مان کن که چگونه کاغذ و قلم را به هم دوخته‌ایم.
نگاه‌مان کن که چگونه پشت پنجره انتظار در خواب غفلت آرمیده‌ایم.
هنوز هم نمی‌خواهی بیایی؟
به حق منتظرانت، به حق منتظران راستینت، به حق مادر پهلو شکسته‌ات، به حق جگر پاره پاره حسنت، به حق صورت سیلی خورده زینبت، به حق بدن کبود رقیه‌ات، .....
می‌خواهی باز هم بگویم؟
می‌خواهی یک‌به‌یک عزیزانت را قسم دهم؟
می‌خواهی جفاهای نامردان را برایت شمارم؟
پس کی می‌خواهی بیایی؟
آیا زمان اَمّن یُجیبُ المُضطَرّت فرا نرسیده است؟
آیا این همه جفا و فغان و انتظار بَسِمان نشده است؟
پس کی می‌خواهی بیایی؟
کی؟ .....

ای کاش به خاطر انتظار خودش و تمام عاشقان راستینش بیاید. جمعه‌ای دیگر در راه است و دل ما باز هم منتظر.

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج